حال من بی تو...؟!!

حال من بی تو چه شرح پر دردی است ببین

                                               شاهد ســوختن خانه ی سردی است ببـین

کار من ساخـــتن خانــــــه ی دل بود همیـن!

                                               عجبا! مشعــــل آن عاشق رندی است ببین

بی حــضورت همه غمها به سرم ریـخـته اند

                                               بی بـــهاتر ز غمم ناله ی مرگــی است ببین

حرمــــت بودن تو در بر ایـــن سوخـــته دل

                                                تا ابد آبنــــمای بــــت سنــگی است ببیـــن

حال من بی تو عجــب حال و هوایـی دارد!

                                                 بی هوا در پی اصـوات چرندی است ببــین!

ساده تر باشــــــم و از هرچــه تعلـــــق آزاد

                                                  که تعلق تویی و شرم دو رنگی است ببین

من همـــــه بال و پرم سوخـته در محـــفل تو

                                                   باز قلــبم پی پرواز قشنــــگی است ببــین

حال من بی تو به دریــــای بزرگــــی مانــَد

                                             که خودش دست به دامان سُرنگی است ببـین

مدت زیادی است که سخنان بزرگان را در این صفحه ی خاکستری ننوشته ام. با سخنان زیبا و مؤثرشان این کار را ادامه می دهم. البته برای شروع دوباره٬ جملاتی را انتخاب کرده ام که طنز ظریفی در آن موج می زند:

«منطق» یعنی هنر اشتباه کردن با اطمینان. *کروچ*

نترسید! ازدواج کنید. اگر زن خوب گیرتان بیاید٬ خوشبخت می شوید و اگر به چنگ زن بدی بیفتید مثل من فیلسوف می شوید! *سقراط*

«سیاست» هنر بازداشتن مردم از شرکت در اموری است که درست به آنها مربوط می شود. *پل والری*

«قانون» مثل عنکبوت است! اگر چیز کوچکی در آن بیفتد٬ به دام می افتد اما چیزهای بزرگ٬ آن را پاره می کنند و در می روند! *سوتون-قانونگذار یونانی*

امروزه جوانان فکر می کنند که «پول» همه چیز است. وقتی بزرگ شدند یقین پیدا می کنن که چنین است! *اسکار وایلد-نمایشنامه نویس و بزله گوی ایرلندی*

زندگی خیلی مهمتر از آن است که آدم بخواهد درباره اش جدی صحبت کند. *اسکار وایلد*

همیشه یک راه درست وجود دارد ویک راه غلط؛ اما راه غلط منطقی تر به نظر می رسد! *جورج مور-نویسنده ی ایرلندی*

و این بیت از شهریار که مزاح زیبایی است:

زیر بار غم دنیا نه منم عاجز و بس

                                       رستم زال زمین خورد و تلنگش در رفت!