دلیل دلتنگی
چهره ات در خاطرم نیست
فقط
همین قدر می دانم...
دوستت دارم
با همان چهره مبهم
همین قدر می دانم...
دلیل این همه دلتنگی را
اشک من می داند
که برای جاری شدن
به دنبال فرصت نیست!
پی نوشت۱: بعد از مدتها که دنبال کتاب سه گانه نیویورک نوشته ی پل استر تو کتابخونه بودم بالاخره به دستم رسید. وقتی تمومش کردم حتما از تجربه ی خوندنش براتون میگم!
پی نوشت۲: برای گریز از یه وضعیت روحی برام دعا کنید.
یک تلنگر بر غزل!
هر نفس در زورق چشم دلم
می درخشد برق آن چشمان تو
هر که در پای دلت جان هم دهد
می ســـــتاند جان ز تو پیمان تو
من کی ام؟ یک خسته گم کرده راه
جان فــــــــدای راه بی پایــــان تو
هستی ام گر می شود خالی ز عشق
چاره سازد عشق و هم ایمان تو
من کجا جز در ره مستی روم؟
ساقیا پیـــــــمانه در دســـتان تو
نیک می دانم چه خواهی از دلم
آنکه باشد بی سر و سامان تو
چه هوای تازه ای دارد غزل
تا به هـــــــنگام نـــــــمِ باران تو
برای او که می گفت: تا درخت دوستی کی بر دهد*****حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم
تا درخت دوستی برگی دهد، رفتی و با ناله تخمی کاشتی
زد جوانه در دیارِ سینه ات، ریشه ای را که هوا پنداشتی
عاشقی را گفته ای باور کنم، سادگی را، مهر را، افسانه را
تو خودت ای نازنین قصّه ام، به صداقت های من شک داشتی
آنکه گفتی شد همه آرامش ات، بی تو اینجا در پی آرامش است
روبروی غصّه هایم ای عزیز، قد عَلَم کردی و سر افراشتی
بی سبب دنبال دریا می روم، ای از اوّل با تلاطم ناشکیب
یک تَشَر بر قلب طوفانی زدی، گریه ها را روی هم انباشتی
از تمام اتّفاق رفتنت، یادگارِ آشنا یک ردّ پاست
گرچه رسم دوستی این هم نبود، یادگاری را چرا برداشتی؟
پی نوشت: با این دو غزل آشنا شوید! بلکه چند روزی از دست سپیدهایم خلاص شوید! گرچه هم غزل و سپید دست و پایشان «گچ گرفته» است!
دستهای مهربان تو
نسیم، زیرکانه
بر گونه های شب بوسه می زند
بر گونه های من، نیز
حیرت، در نگاه من
از وسعت آرامش
به وسعت تمام آسمان
به وسعت تمام شب
که بی صدا، فریاد می زند!
آنجا که چشمهای من به خدا می رسد
محو می شوم، زیر پوست شب!
نقش بال و پری می کشم
که به یُمن شکوه او
با رگه های ابرهای خاکستری تار می زند!
لبخند بزن
که دستهایم پر از شکوفه شود
و از شوق مهربانی ات
-که تنها رو پیشانی تو نقش بسته-
به سَمت خاک سرازیر شوم
و باز، دستهای تو مرا نجات دهد
آنگاه از تو می پرسم
این همه صبوری را چگونه به او آموختی؟ 
قاصدک... َم
چه کسی باور می کند
من هنوز از تو می نویسم؟
و این خستگی ناپذیر ترین تکرار است
چه قدر دلم برای شنیدن آکاردئون تنگ است
که چشم هایم را ببندم
و زخم دل را بند بزنم!
و به یاد بیاورم چندبار توبه را شکسته ام
و هربار دلیلش تو بودی!
چشم هایم را که باز می کنم
باور می کنم که رفته ای
مثل قاصدک ها تمنای بازگشت ندارم
این بار باور می کنم
که رفته ای
رفته ای
رفته
رفت...
ابدیت در نگاه تو جاویدان
شهامت در پاهای من
دلِ شکسته را ملامت چه می کنی؟
چه کسی باور می کند، من قاصدک بودم؟
آیا؟؟؟
عکس: خودم
کنار شکوه هایم بمان!
و نرنج
از بی طاقتی چشمانم
که تو را در پس این ظلمت
می خواهد
می کاود
.....................................
می یابد آیا؟