یک تلنگر بر غزل!

                         هر نفس در زورق چشم دلم

                                                         می درخشد برق آن چشمان تو

                         هر که در پای دلت جان هم دهد

                                                         می ســـــتاند جان ز تو پیمان تو

                         من کی ام؟ یک خسته گم کرده راه

                                                         جان فــــــــدای راه بی پایــــان تو

                         هستی ام گر می شود خالی ز عشق

                                                         چاره سازد عشق و هم ایمان تو

                         من کجا جز در ره مستی روم؟

                                                          ساقیا پیـــــــمانه در دســـتان تو

                         نیک می دانم چه خواهی از دلم

                                                           آنکه باشد بی سر و سامان تو

                         چه هوای تازه ای دارد غزل

                                                           تا به هـــــــنگام نـــــــمِ باران تو

برای او که می گفت: تا درخت دوستی کی بر دهد*****حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

تا درخت دوستی برگی دهد، رفتی و با ناله تخمی کاشتی

                                                      زد جوانه در دیارِ سینه ات، ریشه ای را که هوا پنداشتی

عاشقی را گفته ای باور کنم، سادگی را، مهر را، افسانه را

                                               تو خودت ای نازنین قصّه ام، به صداقت های من شک داشتی

آنکه گفتی شد همه آرامش ات، بی تو اینجا در پی آرامش است

                                                     روبروی غصّه هایم ای عزیز، قد عَلَم کردی و سر افراشتی

بی سبب دنبال دریا می روم، ای از اوّل با تلاطم ناشکیب

                                                  یک تَشَر بر قلب طوفانی زدی، گریه ها را روی هم انباشتی

از تمام اتّفاق رفتنت، یادگارِ آشنا یک ردّ پاست

                                                  گرچه رسم دوستی این هم نبود، یادگاری را چرا برداشتی؟

پی نوشت: با این دو غزل آشنا شوید! بلکه چند روزی از دست سپیدهایم خلاص شوید! گرچه هم غزل و سپید دست و پایشان «گچ گرفته» است!