اصل عشق
ذرّه ای ناچیز، قطره ای کوچک
در دل دریایی مشوّش
و تقدیری چنین نزدیک: "انسان"
به دریایی سراسر موج و گاه آرام
و خورشیدی به نام "عشق"
که تبخیرت کند از "من"
چنان بیخود شوی از خود
و برگردی به اصل خود
به "اصل عشق"
ضرب المثل چینی:
مردی که کوه را برداشت کسی بود که شروع به برداشتن سنگ ریزه ها کرد.
آلبر کامو:
آزادی چیزی نیست بجز فرصتی برای بهتر شدن.
باران ایران...!
زیبایی ات مضاعف می شود
آنگاه که نور چراغها
یکرنگی خیس تو را
می ستایند
آنگاه که شب٬ سرد
عابران٬ فراری
سقفهای کوتاه٬ پناهگاه
غافل از تو٬ همه
تو امّا
در تار و پود همه!
تو می ریزی!
و هم رقص دوستانت
-دوستان نیلی ات-
سقوط می کنید!
سقوطی ژرف
باران!
زیبایی ات مضاعف می شود
آنگاه که می نشینی آرام
روی پلکهای بسته ام
باران!
پی نوشت:
وقتی عاشق خاک باشی، عطر هوایش مستت کند، تکیه گاهت باشد ستونهای تمّدن اش...
دیگر وقتی پرچمش را آن بالا می بینی، احساس می کنی به بلندای آسمان اوج گرفته ای
اینجا...
عهدی بستی با من
که تنها در خاطر تو ماند!
رازی گفتی به گوش من
که شست غبار نگاهم را
هر چه خراب کردم
به دست تو آباد شد
خدا
من آمده ام اینجا که خالی شوم
لبریزم کرده ای؟!
انتقام
دیروز٬ من
خندیدم به تقدیر :
ساده و مست٬ سربه هوا!
امروز اما
تقدیر٬ تیغ از نیام می کشد!
سرد و دلگیر
.....
شانه هایم
سربه زیر
مکان!
نگاهم را می گیرم
از هرچه بود و خوب بود
از هرچه بود و از هرچه نبود!
راه خیال را کج می کنم
مبادا برسد آنجا که تویی!
بالا می روم از آبشار
سرریز می شوم از خورشید
به هر محال دل می دهم
مبادا برسم آنجا که تویی!
جایی که تو بودی و قرار بود!
من بودم و بهار بود!
هوای دل
شک می کنم گاهی:
این دلم بود از اینجا رد شد؟!
می شود مثل پرنده
لب یک پنجره ی باز
رویروی شب تنهایی و ماه
می پَرَد سمت تهی! هیچ! سکوت!
می خَزَد تا ملکوت!
انسان...
ای انسان:
تمام این دنیا برای تو آفریده شده است
اما
تمام تو برای این دنیا آفریده نشده است
پی نوشت:
سبک مغزی کز اسباب جهان بر خویش می بالد
چو حمالی است کز بار گران بر خویش می بالد
*صائب تبریزی*
قطره
دشوار است،
خانه ات آسمان باشد
تو اما،
جدا افتاده از مادر، ابر
تنها و تنها باشی
دست تو را می گیرم،
کفش های بارانی مان،
راه طولانی مان،
باید خطر کنیم!
گوش کن!
ذره های هوا، نجوا می کنند
شنیدی؟
میگویند: تمام زندگی را سفر کنیم
آنها اشتباه می کنند!!
باید تمام سفر را زندگی کرد
مهم، سفر است نه هدف!
آنچه بدست می آوری
بی آنکه از سفر لذت ببری
بیهوده و از دست رفتنیست
دستهایم را محکم بگیر
سفر گاهی پر مخاطره است
گاه می افتیم، گاه زخمی می شویم
گاه می شکنیم، به بیراهه می رویم
آنچه تو را بازمی گرداند، اینجاست
"ایمان"
سفر، تجربه است
لحظه لحظه، نشانه است
چشم هایت را باز کن:
و لحظه ها را دریاب
تو و من آه
یا به دریا می رسیم و متحد می شویم
یا به خاک می رسیم و قد می کشیم
سرنوشتمان آنگاه
قرین شادی و شور است
و...
سفری نو آغاز می کنیم
پی نوشت ماه رمضانی:یاعَظیمُ اغفِرلِیَ الذَّنبَ العَظیمَ
آیینه های تمام نما
گمان مبر
بیهوده روشن می شود
تاریکی این شب تار
گمان مبر
بیهوده سبز می شود
درختی خشک و تکیده
گمان مبر
بیهوده سر بر می آورد
جوانه از دل خاک سرد
گمان مبر
بیهوده رنگین می شود آسمان
پس از آن باران سیل آسا
بگذار آیتی باشند
برایت
آیینه های تمام نما باشند
آن زمان که دلسرد می شوی
پی نوشت : در کتاب بسیار بامفهوم شازده کوچولو جمله ی زیبایی چشم را می نوازد:محاکمه کردن خود بسیار مشکل تر از محاکمه کردن دیگریست. اگر بتوانی در باره ی خودت درست قضاوت کنی معلوم می شود حکیم واقعی هستی. امروز در دو موضوع متفاوت یک جمله رو بکار بردم: همیشه باید از خود شروع کرد.