بهارانه
پُر بهاست وجودت،
برای من؛
چون نگین،
برای انگشتری؛
در خلوتِ زخمی ام
سر می کشم تمام شب را
و به حرمت چشمهایت
-آن دو ماهِ تمام-
همقدم می شوم با بهار
با حضورت،
می بخشی به من،
طراوت صبحدم را
ای آرام ترین
آرامشت جاودان
این آخرین واژه های چکیده از دلم، در سال 86 است. بهاری سبز در انتظار ماست برای سبز دیدن و سبز اندیشیدن و سبز زیستن. بهاری زیبا و سالی درخشان را برایتان از پرودگاری نزدیکتر از جان به تن آرزومندم.
بگو با من!
چه جای سکوت است
تو، بلند روح را
که به هر نَفَس،
شوق فریاد داری
بگو
ای به طراوت باران
حرفهایت
بگو
که به هر ساقه بپیچد
صدایت
بگو با من
که در همهمه ی بهاری نو،
میان شادی کودکان،
کنار خودنمایی خورشید،
به اندازه ی عمق زمین، تنهایم!
بگو با من!
مهربانی در کلام، اعتماد می آفریند، مهربانی در فکر کردن، بصیرت کامل خلق می کند و مهربانی در بخشش، عشق بوجود می آورد.
*لائوتزو*
هنگامی که به انتهای آنچه باید بدانی رسیدی، در ابتدای آنچه باید احساس کنی خواهی بود
*جبران خلیل جبران*
التماس به خدا شجاعت است اگر برآورده شود عزّت وگرنه حکمت است، التماس به خلق شرمندگی است اگر برآورده شود منّت وگرنه ذلّت است.
*حضرت علی (ع)*
بهانه ی بارش
این حقیقت زندگیست
که تو تنها خواهی ماند!
همچون بهانه ی ¤بارش¤
که چیزی جز مِهر نیست!
فرشته ی نیلی!
بی بهانه مهر بوَرز
که تنها دارایی تو
دانه های سپید خواهند بود
تفاوت زندگی با مرگ!
*:بگم؟ بگم خدام کیه؟ دینم چیه؟ قبله ام کجاست؟ مذهبم؟ پیامبرم؟ ...؟
نکیر:
...منکر:؟؟؟
*:می تونم همه رو تند بگمااا
منکر:نه
نکیر:می دونی چرا اینا رو می پرسیم؟
*خب حتما قانونش اینه ! از همه همینا رو می پرسین دیگه ... (؟)
نکیر:درباره ی سنجش اعمال چیزی شنیدی؟
*:آره می دونم اعمال خوب و بد آد
.....نکیر:با چی؟ با چی می سنجن؟ این همه سال که زندگی دنیوی داشتی می دونستی معیار سنجش اعمالت چیه؟ یا همون موقع که پاسخ اون سوالها رو از بر می کردی به مفهومش توجه کردی؟ چرا دین هر کسی رو ازش می پرسن؟ و پیا مبرش رو؟ و ...؟
*: ...
منکر:بجای اون سوالها فقط بگو چرا زندگیت با مرگت هیچ تفاوتی نداره!!
*: .............
*:بچه که بودم گفتم خدایا آرزوم اینه که بزرگ بشم
تو آرزومو برآورده کردی
بزرگ شدم گفتم کاش برای
یکبار هم که شده به دوران کودکیم برگردملبخند زدی
...سالم بودم و تهیدست آرزو کردم ثروتمند بشم به جای سلامتی
تو آرزومو برآورده کردی
زندگیم پر از مال شد و گفتم کاش سلامتیم رو بدست بیارم
لبخند زدی
...همه ی نعمت هات در اختیارم بود و آرزو کردم چیزی رو که در دست دیگران بود
تو آرزومو برآورده کردی
نعمت هایی که مخصوص من نبود رو بدست آورم و آرزو کردم نعمتهای خودم رو
لبخند زدی
...آرزو کردم و اصرار برای رخ دادن اتفاقی که خوشایند من بود
تو آرزومو برآورده کردی
اتفاق افتاد ولی خوشایند نبود گفتم ای کاش دوباره به همون زمان برگردم
لبخند زدی
...زنده بودم مرگم رو آرزو کردم
تو آرزومو برآورده کردی
وقتی پرده ها از جلوی چشام کنار رفت آرزو کردم برای
یکبار دیگه به دنیا برگردم......
هرگز لبخند نمی زنی
...
دریا
به دریا می مانی
عظیم٬ عمیق٬ آرام و پر خروش!
به دریا می مانی
که عاشقانت را هلاک می کنی!
صمیمی٬ با طراوت٬ آبی
صفحه ی خیال من
خالی از تو مباد!
هبوط تو به قلب من
برای نفس کشیدن، مهربان من!
یک سینه هوا کافیست
فاصله اما میان ما
وسعت آسمان هم کم!
نه اینکه به بالهای من
پریدن آموختی
و به پاهای من
دویدن!
نه!
اما، هبوط تو به قلب من
هبه ی توست به خامی من!
پی نوشت دوستانه:
...وبگذار بهترین بخش هستی تو از آن دوستت باشد. اگر او دریای وجودت را هنگام جذر آب دیده است بگذار در مد آب نیز آن را تجربه کند زیرا اگر دوستت را بدان خاطر بخواهی که ساعات خود را در صحبت با او بر باد دهی بهره ی این دوستی چه خواهد بود؟ پس در صحبت او ساعتی را بجوی برای زیستن نه برای کشتن! زیرا دوست برای آن است که نیاز تو را برآورد نه تهی بودنت را پر کند و بگذار که در پیوند شیرین دوستی٬ خنده و شادی باشد و شریک شدن در لذت های یکدیگر زیرا در شنبم نکته های ظریف و کوچک دل آدمی صبح خود را می یابد و تازه و باطراوت می شود
*جبران خلیل جبران*
تسنیم...
تسنــــــــــــــیم بهشتی اثر گــــــــام تو باشد
تصنــــــیف قـــــناری هـــــنر نام تو باشد
هر گوشه ی هستی که کویری به عطش مُرد
آرامـــــــــش بارانی اش از جام تو باشد
آن بیدل ســـــرکش که ازل را به بدل باخــــــت
تا روز ابــــد شـــــــیفته و رام تو باشــــد
تسلیم تو شد نور درخشـــــــنده ی خورشید
تصـــمیم درخشیدنش الهام تو باشـــــد
می بخــــــــشد اگر درختِ سبزی ثمـــرش را
این لطف و سخاوت همه از وام تو باشد
هر نور ستاره ای که فانوس سفر شد
بر صفـــــــحه ی آســــمان آرام تو باشد
بدون شرح:
آنان دل سنگ و دست نرمی دارند
آتش نفسان زبان گرمی دارند
یک سکه اگر به مُرده انداخته اند
روزی خودشان دوباره بر می دارند!
*مبینی اردستانی*
با شرح :
استاد الهی قمشه ای در یکی از برنامه هاشون شعر پرمغزی را تفسیر کردند که با کمی دقت میشه مفهوم را از لا به لای واژه بیرون کشید:
...ولی آنگه شَوی رسوا
که استادت تو را گوید
که با داوود پیغمبر
رسیلی* کن در این صحرا
*همخوانی آواز
جمله ی حکیمانه ی حکیم
حکیم بزرگ شیخ الرئیس ابو علی سینا گوید: سه چیز موجب کمال آدمی است: عشق عفیف، آواز لطیف، عبادت با فکر.
شارحان سخن شیخ گفته اند: مراد از «عشق عفیف» عشق به شمایل است نه عشق به صورت. عشق به شمایل یعنی حسن ترکیب و تألیف موجودات در همه ی عالم یکسان است و آن عبارت از فهمیدن انتظام موافق با حکمتی است که کلیه ی موجودات تحت آن انتظام قرار دارند.
مراد از «آواز لطیف» آواز خوشی است که جذبه ی روحانی در آدمی ایجاد نماید و روح را از ظاهر اجسام منصرف کرده، به معنای موجودات متوجه سازد تا موجب کمال عرفانی او گردد.
مقصود از «عبادت با فکر» آن است که آدمی خود را جزء کوچکی از نظام لایتناهی عالم بداندو در مقابل نظام کلی خاضع و خاشع بوده، آفریننده را پرستش نماید ولی نه پرستشی که از روی نادانی و بدون فکر و عرفان باشد بلکه آن پرستشی موجب کمال است که در نتیجه ی تفکر پی به حکمت نظام عالم هستی برده و در مقابل آن تعظیم و سجود بجا آرد.
*حسینعلی راشد-جمال و حکمت*
لبخند!
منحنی لبخند تو٬
طرح هشتمین رنگ را
بر شیار آب
حک می کند
و آسمان٬
طعم حیرت می گیرد
از این همه نور!
چگونه از چیزی که در وجودش به تو نیازمند است٬ به تو استدلال می توان کرد؟ آیا برای غیر تو ظهوری هست که برای تو نیست تا آشکار کننده ی تو باشد؟ تو کی غایب بوده ای تا آثار و نشانه ها ما را به تو برسانند؟ کور باد دیده ای که تو را با آن نشانه ها٬ حاضر نبیند و قرین زیان باد معامله ی بنده ای که برای او بهره ای از دوستی ات را قرار نداده ای.
*امام حسین-دعای عرفه*
عطر ملکوت
عـــــــــطر ملـــــــکوتِ آســــمان داری تو
مِــــــــهرِ ابدی و بی کــــــران داری تو
دل را تو به آغـــــوش بهاریـــــــــت بکش
وقتی به شب ات ترانه خوان داری تو
یارا به نگــــاهِ کهکشـــان نوری بخــــش
در تیرِ ســــــتارگان کمــــــان داری تو
میلاد من از روی سپید تو شــــــــکفت
از نور و پریـــچـــهره نشـــــان داری تو
شادی و لطافت٬ عسلِ چشم و دل ات
ســـــــــرمایه ی زیبای جهان داری تو
هر لحظه نســــــیم از تو نشـــانی دارد
عطر ملـــــــــــــکوتِ آســمان داری تو
شعر از: خودم
قیصر امین پور ... شاید شعرهای ناگفته ی زیادی را با خود برد!
روز مبادا: قیصر امین پور
وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه باید ها...
مثل همیشه آخر حرفم
و حرف آخرم را
با بغض می خورم
عمری است
لبخندهای لاغر خود را
در دل ذخیره می کنم:
باشد برای روز مبادا!
اما
در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هرچه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درست مثل همین روزهای ماست
اما کسی چه می داند؟
شاید
امروز نیز روز مبادا باشد!
وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه باید ها...
هر روز بی تو
روز مباداست!