مه به زمین نزدیک،
فرا گرفته دنیا را
فرو برده در گریبان،
جمله سرها را
چشمهایی باز
اشکبار؛
از سردی هوا؟
یا فراق یار؟
ندا رسد از عرش
به ساکنین فرش:
وَ هُوَ الَّذی یَقبَلَ التَّوبَهَ عَن عِبادِه وَ یَعفُوا عَنِ السَّیِئاتِ وَ یَعلَمُ وَ ما تَفعَلوُنَ(۱)
وَ یَستَجیبُ الِّذینَ امَنوُ وَ عَمِلوُ الصّالِحاتَ وَ یَزیدُهُم مِّن فَضلِه وَالکافِرُونَ لَهُم عَذابٌ شَدیدٌ(۲)
و چشمها لرزان
و دستها گریان!
وَ هُوَ الَّذی یُنَزِّلَ الغَیثَ مِن بَعدِ ما قَنَطُوا وَ یَنشُرُ رَحمَتَهُ وَ هُوَ الوَلِیُّ الحَمید(۳)
هوایی سرد و بارانی
که هر دست و کلاهی
سایه می سازد برای تیغ خورشید زمستانی!
به تاریکی
به ظلمتهای پی در پی
و تنها نور سرشار از حقیقت
حقیقت نه که لبریز از نهایت
و دنیایی سراسر رمز و رویا!
و دنیایی به رنگ صبح فردا
اِستَجیبوُا لِرَبِّکُم مِن قَبلِ اَن یَاتی یِومٌ لَِامَردَ لَهُ مِنَ الله ما لَکُم مِن مَلجَا یَومئذٍ وَ ما لَکُم مِن نَکیرٍ(۴)
(۱)و اوست خدایی که توبه ی بندگانش را می پذیرد و گناهانش را می بخشد و هر چه می کنید می داند(سوره شوری-آیه۲۵)
(۲)و دعای آنانکه به خداایمان آورده و نیکوکار شوند مستجاب می گرداند و از فضل و کرم خود بر ثواب آنها می افزاید اما برای کافران عذابی سخت خواهد بود(همان-آیه۲۶)
(۳)و اوست خدایی که باران را پس از نومیدی خلق می فرستد و رحمت خود را فراوان می گرداند و اوست خدا وند محبوب الذات و ستوده صفات(همان-آیه۲۸)
(۴)دعوت خدای خود را اجابت کنید پیش از آنکه بیاید روزی که نه از قهر خدا نجاتی یابید و نه ملجا و پناهی دارید و نه بر عذابی که به کرده ی خود مستحق آن شدید کسی از شما دفاع تواند کرد(همان-آیه۴۷)
شاید نشود باور کرد
در امتحان هر روز تو،
باز هم رد شدم!
چون همیشه،
در امتحانی ساده و تکراری
-تکراری آمیخته با هیجان-
به رغم داشتن پاسخ
باز هم رد شدم!
تو، در تمام حجم تنهایی من
تو، در شیارهای آب
تو، در اشکهای کودکی
تو، در سکوت شب
تو، در خنده های بی بهانه
تو، در بغضهای مانده در گلو
-که مجال تولدشان نیست-
تو، در خاطرات دور
تو، در ابرهای سپید
تو، در گونه ی گل
چشم در چشم من، آشکاری
و من ....
در توبه ها
غلط کردم ها
قول می دهم ها
تکرار نمی کنم ها
خودم را حل می کنم
تا تقدیم تو شوم
آه...
فردا که می آیی باز
زیر باران مهربانی ات
-که فرصتی نو می دهد-
کاش به زانو درآیم
در امتحان هر روز تو
برای یکبار هم که شده
کاش قبول شوم!
شاید نشود باور کرد
شاید...
خو کرده به تنهایی
نه دل بسته به کسی
نه گشوده راهی
مثل هوای گرفته
مثل آسمان خاکستری
نه ستاره ای که اندکی دیرتر خاموش شود
نه لحظه ای نور
از آن ید بیضا
چه می گویی
به شب دل داده ای
تو مگر غیر شب چیزی دیده ای؟
دلگیر است ای دوست
هوای گریه
دنیایی غریب و سرد
خو کرده به تنهایی