بازگشت!
آن گوهـــــــر یکتا که در این ســینه فنا شد
اکــــنون به دعای ســـحری هــــمدم ما شد
روزی به خـــطا آمد و تــــــیرش به خطا رفت
چشمش به خطا روشن و دنیا به خطا شد
راهـــــــی که در آن پای محـــــبت قدمی زد
چون نیمی از آن شد قدمـــــش پای بلا شد
دردی که سراسر همه جان را به لبش برد
اکنون به امـــــــــید لب این چشــمه دوا شد
چون پرتو الماسه در آن ســــایه ی ظلمت
هر آینه رازی، که در آن ســــایه چه ها شد؟
شب را به سحر برد و بلوری به زمین ریخت
آن اشک بلــــــورین به دلی ساده شفا شد
پی نوشت: قسمتی از شعر <یک + یک> سروده ی سید رضا شفیعی نسب از کتاب <بین کفش و کلاه خودم>:
این که حساب نمی خواهد!
هر عددی بر صفر
تا بی نهایت بی معناست
به گمانم
تا عاشق نشوی
معنی این حرفها را نمی فهمی!
باران تو
هیبت تو آسمان را به سخره گرفته است
هرچند آسمان نیز گوشه ای از هنرمندی توست
دریا پیش چشمانت از خجالت آب میشود!
ابرها که آسمان را قُرُق می کنند،
دلِ زمین پناهگاه باران می شود
اما
چه بارانی ...
عمری است باران تو بر سر ما
تاج و تخت پادشاهی را قعرنشین کرده است
عمری است از باران تو خیس شده ایم و
چشم بر آسمان در انتظار بارانیم!
عمری است بر سفره ی تو نمک خوردیم و...
نمکدان را شکستیم
عمری است بر خطاهامان
هدیه های آشتی می فرستی
آه...
به اندازه ی هراس از موجهای هایل
در تاریکی شبی بی ستاره
مهربانی!
...؟
آهای!
در میان شما٬ کسی هست
پرتویی که نه؛
تنها
سوسویی داشته باشد
در وجودش؟!!
با شما هستم:
لاشه های الماس نشان!
پی نوشت: به دلیل خشن بودن تصویر ، تصمیم به تغییر آن گرفتم.
پاکی آسمان...
عادت کرده ام
پاکی آسمان را
با قلب تو اشتباه بگیرم!
اشتباه عادلانه ای است!
آسمانی که ناگزیر
آبی هایش سهم تو شد
خاکستری هایش سهم من!!