راه تقدیر

به تقدیر، تعظیم باید کرد

از من گذشته است که بپرسم

چرا حضورِ نیلی تو را مکدّر کرد؟

سیلی زدن به چهره ی احساس، دشوار است

هنگامی که پُر و خالی می شوم مکرّر

از راه های بیهوده

از حرف های فرسوده

از فکرهای بی فرجام

و تعظیم می کنم به تقدیری این چنین تلخ

که مرا راه دیگری نیست

که تو را راه دیگری نبود

بجز تسلیم به تقدیری این چنین سرد

تحمّلِ این رنج، سهل است اگر

خداوند در ازل

من و تو را از یک خاک سرشته باشد

تا شاید در ابد

لحظه ای گرم شوم

از عطرِ پیراهنت 

 

پی نوشت: دیدار با دوستان قدیمی اگرچه زیاد ممکن نیست اما وقتی پیش می آید سراسر لطف است. یکی از دوستان را دیدم و چه خاطراتی تداعی شد. شیطنت های من و ترانه ی ابی! چه روزگاری بود. شیطنت هایم شیوه ی دیگری پیدا کرده. شاید هم من آدم نویی شده ام!