بازگشت!

آن گوهـــــــر یکتا که در این ســینه فنا شد

                                             اکــــنون به دعای ســـحری هــــمدم ما شد

روزی به خـــطا آمد و تــــــیرش به خطا رفت

                                             چشمش به  خطا روشن و دنیا به خطا شد

راهـــــــی که در آن پای محـــــبت قدمی زد

                                             چون نیمی از آن شد قدمـــــش پای بلا شد

دردی که سراسر همه جان را به لبش برد

                                             اکنون به امـــــــــید لب این چشــمه دوا شد

چون پرتو الماسه در آن ســــایه ی ظلمت

                                             هر آینه رازی، که در آن ســــایه چه ها شد؟

شب را به سحر برد و بلوری به زمین ریخت

                                             آن اشک بلــــــورین به دلی ساده شفا شد

پی نوشت: قسمتی از شعر <یک + یک> سروده ی سید رضا شفیعی نسب از کتاب <بین کفش و کلاه خودم>:

این که حساب نمی خواهد!

هر عددی بر صفر

تا بی نهایت بی معناست

به گمانم

تا عاشق نشوی

معنی این حرفها را نمی فهمی!