خود کرده را تدبیر نیست!

ای دل چرا ســـــاکت شدی؟ راهی بجر تقریر نـیــست

                                 این زخم بی مرهم ولی از ضربه ی شمـــــشیر نیست

ای دل که زنجــــــــیرت به پا٬ این افتــــــخار تـــــــازه را

                                  فریاد و غوغا کن که غم٬ در حلـــــقه ی زنجــیر نیست

ساطـــــــــع نشد از دید او درکـــــی و نه فهمـــــی اگر

                                  خود را به دســـــت غم نده دیـوانه را تقـــصیر نیــست!

دســـــتی به خون آغشــــــته و دســتی گرفـــــتار درو

                                   از روز اول لغــــــزشی در کـــار این تـــــقدیر نیســــت

ای دل مــزن دیـــــوار را، وا کـــــن دو چـــــــــشم تار را

                                   خود کـــرده ای این کار را «خود کرده را تدبیر نیست»

پی نوشت۱: طی چند روز و ماه اخیر چند مورد پیش آمده که آرامشی عجیب رو در چهره ی اتفاقات اطرافم دیده ام.

فکر می کنم اولین دفعه که توجه کردم، گوش کردن به صدای قورباغه بود! در یک صبح زیبا با هوایی دلپذیر کنار رودخانه، صدای قوباغه میان سکوت واقعاً شنیدنیست.

وقتی با چشمهای زیبا و معصومش به من نگاه کرد هم حس جدیدی داشتم. بعد از خستگی روز، همینطور که مات مناظر بودم چشمم به طرفش جذب شد انگار. لبخند که زدم با لبخندی شیرین جوابم را داد که خستگی فراموشم شد. کنار مادرش نشسته بود، با آن موهایی که دوگوشی بسته بود.

بین همهمه ها لحظه ای که در فضایی قرار گرفتم که مرا به یاد چایخانه های سنتی اصفهان انداخت حس سبکی پیدا کردم. بوی اسپند و عطر چای و موسیقی سنتی.

چه آرامشی هدیه دادند به من!

پی نوشت۲: بعد از مدتها قاصدکی آمد. آمد کنار من...دقیقا روی دستهایم. بی اختیار گفتم: قاصدک هان؟ چه خبر آوردی؟ از کجا؟ وز که خبر آوردی؟ انتظار خبری نیست مرا......برو آنجا که تو را منتظرند...