بگو با من!
چه جای سکوت است
تو، بلند روح را
که به هر نَفَس،
شوق فریاد داری
بگو
ای به طراوت باران
حرفهایت
بگو
که به هر ساقه بپیچد
صدایت
بگو با من
که در همهمه ی بهاری نو،
میان شادی کودکان،
کنار خودنمایی خورشید،
به اندازه ی عمق زمین، تنهایم!
بگو با من!
مهربانی در کلام، اعتماد می آفریند، مهربانی در فکر کردن، بصیرت کامل خلق می کند و مهربانی در بخشش، عشق بوجود می آورد.
*لائوتزو*
هنگامی که به انتهای آنچه باید بدانی رسیدی، در ابتدای آنچه باید احساس کنی خواهی بود
*جبران خلیل جبران*
التماس به خدا شجاعت است اگر برآورده شود عزّت وگرنه حکمت است، التماس به خلق شرمندگی است اگر برآورده شود منّت وگرنه ذلّت است.
*حضرت علی (ع)*
بهانه ی بارش
این حقیقت زندگیست
که تو تنها خواهی ماند!
همچون بهانه ی ¤بارش¤
که چیزی جز مِهر نیست!
فرشته ی نیلی!
بی بهانه مهر بوَرز
که تنها دارایی تو
دانه های سپید خواهند بود
دریا
به دریا می مانی
عظیم٬ عمیق٬ آرام و پر خروش!
به دریا می مانی
که عاشقانت را هلاک می کنی!
صمیمی٬ با طراوت٬ آبی
صفحه ی خیال من
خالی از تو مباد!
هبوط تو به قلب من
برای نفس کشیدن، مهربان من!
یک سینه هوا کافیست
فاصله اما میان ما
وسعت آسمان هم کم!
نه اینکه به بالهای من
پریدن آموختی
و به پاهای من
دویدن!
نه!
اما، هبوط تو به قلب من
هبه ی توست به خامی من!
پی نوشت دوستانه:
...وبگذار بهترین بخش هستی تو از آن دوستت باشد. اگر او دریای وجودت را هنگام جذر آب دیده است بگذار در مد آب نیز آن را تجربه کند زیرا اگر دوستت را بدان خاطر بخواهی که ساعات خود را در صحبت با او بر باد دهی بهره ی این دوستی چه خواهد بود؟ پس در صحبت او ساعتی را بجوی برای زیستن نه برای کشتن! زیرا دوست برای آن است که نیاز تو را برآورد نه تهی بودنت را پر کند و بگذار که در پیوند شیرین دوستی٬ خنده و شادی باشد و شریک شدن در لذت های یکدیگر زیرا در شنبم نکته های ظریف و کوچک دل آدمی صبح خود را می یابد و تازه و باطراوت می شود
*جبران خلیل جبران*
تسنیم...
تسنــــــــــــــیم بهشتی اثر گــــــــام تو باشد
تصنــــــیف قـــــناری هـــــنر نام تو باشد
هر گوشه ی هستی که کویری به عطش مُرد
آرامـــــــــش بارانی اش از جام تو باشد
آن بیدل ســـــرکش که ازل را به بدل باخــــــت
تا روز ابــــد شـــــــیفته و رام تو باشــــد
تسلیم تو شد نور درخشـــــــنده ی خورشید
تصـــمیم درخشیدنش الهام تو باشـــــد
می بخــــــــشد اگر درختِ سبزی ثمـــرش را
این لطف و سخاوت همه از وام تو باشد
هر نور ستاره ای که فانوس سفر شد
بر صفـــــــحه ی آســــمان آرام تو باشد
بدون شرح:
آنان دل سنگ و دست نرمی دارند
آتش نفسان زبان گرمی دارند
یک سکه اگر به مُرده انداخته اند
روزی خودشان دوباره بر می دارند!
*مبینی اردستانی*
با شرح :
استاد الهی قمشه ای در یکی از برنامه هاشون شعر پرمغزی را تفسیر کردند که با کمی دقت میشه مفهوم را از لا به لای واژه بیرون کشید:
...ولی آنگه شَوی رسوا
که استادت تو را گوید
که با داوود پیغمبر
رسیلی* کن در این صحرا
*همخوانی آواز
لبخند!
منحنی لبخند تو٬
طرح هشتمین رنگ را
بر شیار آب
حک می کند
و آسمان٬
طعم حیرت می گیرد
از این همه نور!
چگونه از چیزی که در وجودش به تو نیازمند است٬ به تو استدلال می توان کرد؟ آیا برای غیر تو ظهوری هست که برای تو نیست تا آشکار کننده ی تو باشد؟ تو کی غایب بوده ای تا آثار و نشانه ها ما را به تو برسانند؟ کور باد دیده ای که تو را با آن نشانه ها٬ حاضر نبیند و قرین زیان باد معامله ی بنده ای که برای او بهره ای از دوستی ات را قرار نداده ای.
*امام حسین-دعای عرفه*
عطر ملکوت
عـــــــــطر ملـــــــکوتِ آســــمان داری تو
مِــــــــهرِ ابدی و بی کــــــران داری تو
دل را تو به آغـــــوش بهاریـــــــــت بکش
وقتی به شب ات ترانه خوان داری تو
یارا به نگــــاهِ کهکشـــان نوری بخــــش
در تیرِ ســــــتارگان کمــــــان داری تو
میلاد من از روی سپید تو شــــــــکفت
از نور و پریـــچـــهره نشـــــان داری تو
شادی و لطافت٬ عسلِ چشم و دل ات
ســـــــــرمایه ی زیبای جهان داری تو
هر لحظه نســــــیم از تو نشـــانی دارد
عطر ملـــــــــــــکوتِ آســمان داری تو
شعر از: خودم
قیصر امین پور ... شاید شعرهای ناگفته ی زیادی را با خود برد!
روز مبادا: قیصر امین پور
وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه باید ها...
مثل همیشه آخر حرفم
و حرف آخرم را
با بغض می خورم
عمری است
لبخندهای لاغر خود را
در دل ذخیره می کنم:
باشد برای روز مبادا!
اما
در صفحه های تقویم
روزی به نام روز مبادا نیست
آن روز هرچه باشد
روزی شبیه دیروز
روزی شبیه فردا
روزی درست مثل همین روزهای ماست
اما کسی چه می داند؟
شاید
امروز نیز روز مبادا باشد!
وقتی تو نیستی
نه هست های ما
چونانکه بایدند
نه باید ها...
هر روز بی تو
روز مباداست!
تلاقی!
و آنجا که آخرین نقطه ی خورشید
به خط ممتد دریا
پیوند می خورد٬
لبخندی شیرین
سادگی ات را به انتظار نشسته است
تا تو به طلوع صادق
مؤمن شوی و
دلت را به امواج بسپاری ...
پی نوشت: راه روشن را می بینی؟ یا...لا اقل فانوس را روشن کن!
بازگشت!
آن گوهـــــــر یکتا که در این ســینه فنا شد
اکــــنون به دعای ســـحری هــــمدم ما شد
روزی به خـــطا آمد و تــــــیرش به خطا رفت
چشمش به خطا روشن و دنیا به خطا شد
راهـــــــی که در آن پای محـــــبت قدمی زد
چون نیمی از آن شد قدمـــــش پای بلا شد
دردی که سراسر همه جان را به لبش برد
اکنون به امـــــــــید لب این چشــمه دوا شد
چون پرتو الماسه در آن ســــایه ی ظلمت
هر آینه رازی، که در آن ســــایه چه ها شد؟
شب را به سحر برد و بلوری به زمین ریخت
آن اشک بلــــــورین به دلی ساده شفا شد
پی نوشت: قسمتی از شعر <یک + یک> سروده ی سید رضا شفیعی نسب از کتاب <بین کفش و کلاه خودم>:
این که حساب نمی خواهد!
هر عددی بر صفر
تا بی نهایت بی معناست
به گمانم
تا عاشق نشوی
معنی این حرفها را نمی فهمی!
...؟
آهای!
در میان شما٬ کسی هست
پرتویی که نه؛
تنها
سوسویی داشته باشد
در وجودش؟!!
با شما هستم:
لاشه های الماس نشان!
پی نوشت: به دلیل خشن بودن تصویر ، تصمیم به تغییر آن گرفتم.