پاکی آسمان...
عادت کرده ام
پاکی آسمان را
با قلب تو اشتباه بگیرم!
اشتباه عادلانه ای است!
آسمانی که ناگزیر
آبی هایش سهم تو شد
خاکستری هایش سهم من!!
؟؟
تو کجای این جهان هستی بگو، قانع شدم
من به عشــــــق و آرزوهایت مگر مانع شـــــدم؟
تو پر از مهر و محبّت بودی و دنیای عشق
پس چگونه تیره شد این چهره ی زیبای عشق؟
با خیال تو همه دنیای من پرنور شد
من برای دیدنت چشـــــــم دلم هم کـــور شد!
شاهدم بر آنچه بین قلبم و قلبت گذشت
تو گمـــــان کردی دلم از پاکی قلبـــت گذشت؟
نه عزیزم تا ابد این دل وفا دارد به تو
اینهمه عشـــــق و ارادت پس چــرا دارد به تو؟
من همیشه با تو صحبت می کنم توی دلم
با خیال تو قیامــــــــــــــت می کنم توی دلــم!
این جدایی ها نشان داده به تو یک روی خوش
یا بمان با من همیشه یا که عشقم را بکش!
مولانا رباعی دلنشینی دارد:
گر چرخ تو را خدمت پیوست کند
مپذیر که عاقبت تو را پست کند
ناگاه به شربتی تو را مست کند
در گردن معشوق دگر دست کند
فکر می کنم معنی کاملاً واضحی داشته باشد. به شرح نیاز ندارد
که پریدن نتوان با پر و بال دگران
ورود بزرگسالان ممنوع!
داریم بازی می کنیم
نمی خوایم کسی به ما بگه «این کارو بکن، اون کارو نکن، مواظب باش»
ورود بزرگسالان ممنوع
ما کلوپ تشکیل می دیم
قرارهای سرّی ما
نمی خوایم فاش بشه
ورود بزرگسالان ممنوع
میریم بیرون پیتزا بخوریم
فقط من و دوستام، نه هیچکس
لطفاً بیرون
راستی پول پیتزا رو نگفتم
ورود بزرگسالان آزاد!
شل سیلورستاین
مثل آیینه مشو محو جمال دگران
از دل و دیده فرو شوی خیال دگران
آتش از ناله ی مرغان حرم گیر و بسوز
آشیانی که نهادی به نهال دگران
در جهان بال و پر خویش پریدن آموز
که پریدن نتوان با پر و بال دگران
اقبال لاهوری
پی نوشت: تا خودم برگردم این اشعار گزینه ی خوبی است! به خودم برمی گردم!
فاصله ها
می گویند باید از تو متنفر باشم!
از حس نفرتی که به تو ندارم در عجب اند!
اصلاً نفرت یعنی چه؟
خوب یادم هست ...
«بین عشق و نفرت تنها یک تار مو فاصله است»
و من گفتم اگر عشق٬ واقعی باشد رنگ نفرت نمی گیرد
اعتقاد من تغییری نکرده است
اعتقاد تو ولی ...
دنیای تو ...
حرفهای تو ...
رنگ ریا بود ... نه! رنگ ریا شد!
می بینی؟ آنقدرها بی انصاف نشده ام!
پای حرفهای تو٬ من ماندم!
پای اشتباه تو٬ من مُردم!
اما پای بازی تو٬ من بُردم!
و تو میان ازدحام میلیونها سر و دست و پا گم شدی!
حالا شبها که محو تماشای آن ماه هستی
بدان اینجا ...
و یادت باشد آن عقوبتی که گفتی تحمّلش خواهی کرد
بزرگتر از تحمّل توست
شاید به اندازه ی عرش!
تا استخوانم رفته ای!
از یقین ساطع شدی٬ تا اضـــطرابم رفته ای
من که بیــــدارم چرا از توی خوابـم رفته ای؟
توی بُهتم، ماتِ ماتم، این چه دردِ تازه ای است؟!
مثل یک چاقـــــــــو شدی تا اســــتخوانم رفته ای
من برای تو ستاره چیده بودم پس چه شد؟
آمدم دیــــدم چه زود از آســــمانم رفـتـه ای
از رگم خــون را گرفتی، باشد، آن هم پیشـــکش!
خون چه می خواهـــــم که از روح و روانم رفته ای
یک نگاهی پشت سر حتـی نکردی بی وفا
من چه بد کردم مـگر؟ ای مهربانم، رفته ای
گرچه این هــــم یک دروغـــــی بود مثل بودنـــــــــت
مثـــــــل خوابِ ساده بودی، از خیــــــــالم رفتـــه ای
شِل سیلورستاین
شاعر، کاریکاتوریست، آهنگساز، ترانه سرا، فیلمنامه نویس و برنده ی جایزه ی اسکار برای تصنیف موسیقی فیلم <کارت پستالهایی از مرز>
این شعر٬ یکی از شاهکارهاشه. بازهم از شعرهای زیباش می نویسم.
بچه ها شوخی شوخی به گنجشکها سنگ می زنند
و گنجشکها جدی جدی می میرند
آدمها شوخی شوخی زخم می زنند
و قلبها جدی جدی می شکنند
تو شوخی شوخی لبخند می زنی
و من جدی جدی عاشق می شوم!
دلیل دلتنگی
چهره ات در خاطرم نیست
فقط
همین قدر می دانم...
دوستت دارم
با همان چهره مبهم
همین قدر می دانم...
دلیل این همه دلتنگی را
اشک من می داند
که برای جاری شدن
به دنبال فرصت نیست!
پی نوشت۱: بعد از مدتها که دنبال کتاب سه گانه نیویورک نوشته ی پل استر تو کتابخونه بودم بالاخره به دستم رسید. وقتی تمومش کردم حتما از تجربه ی خوندنش براتون میگم!
پی نوشت۲: برای گریز از یه وضعیت روحی برام دعا کنید.
یک تلنگر بر غزل!
هر نفس در زورق چشم دلم
می درخشد برق آن چشمان تو
هر که در پای دلت جان هم دهد
می ســـــتاند جان ز تو پیمان تو
من کی ام؟ یک خسته گم کرده راه
جان فــــــــدای راه بی پایــــان تو
هستی ام گر می شود خالی ز عشق
چاره سازد عشق و هم ایمان تو
من کجا جز در ره مستی روم؟
ساقیا پیـــــــمانه در دســـتان تو
نیک می دانم چه خواهی از دلم
آنکه باشد بی سر و سامان تو
چه هوای تازه ای دارد غزل
تا به هـــــــنگام نـــــــمِ باران تو
برای او که می گفت: تا درخت دوستی کی بر دهد*****حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم
تا درخت دوستی برگی دهد، رفتی و با ناله تخمی کاشتی
زد جوانه در دیارِ سینه ات، ریشه ای را که هوا پنداشتی
عاشقی را گفته ای باور کنم، سادگی را، مهر را، افسانه را
تو خودت ای نازنین قصّه ام، به صداقت های من شک داشتی
آنکه گفتی شد همه آرامش ات، بی تو اینجا در پی آرامش است
روبروی غصّه هایم ای عزیز، قد عَلَم کردی و سر افراشتی
بی سبب دنبال دریا می روم، ای از اوّل با تلاطم ناشکیب
یک تَشَر بر قلب طوفانی زدی، گریه ها را روی هم انباشتی
از تمام اتّفاق رفتنت، یادگارِ آشنا یک ردّ پاست
گرچه رسم دوستی این هم نبود، یادگاری را چرا برداشتی؟
پی نوشت: با این دو غزل آشنا شوید! بلکه چند روزی از دست سپیدهایم خلاص شوید! گرچه هم غزل و سپید دست و پایشان «گچ گرفته» است!
دستهای مهربان تو
نسیم، زیرکانه
بر گونه های شب بوسه می زند
بر گونه های من، نیز
حیرت، در نگاه من
از وسعت آرامش
به وسعت تمام آسمان
به وسعت تمام شب
که بی صدا، فریاد می زند!
آنجا که چشمهای من به خدا می رسد
محو می شوم، زیر پوست شب!
نقش بال و پری می کشم
که به یُمن شکوه او
با رگه های ابرهای خاکستری تار می زند!
لبخند بزن
که دستهایم پر از شکوفه شود
و از شوق مهربانی ات
-که تنها رو پیشانی تو نقش بسته-
به سَمت خاک سرازیر شوم
و باز، دستهای تو مرا نجات دهد
آنگاه از تو می پرسم
این همه صبوری را چگونه به او آموختی؟ 
قاصدک... َم
چه کسی باور می کند
من هنوز از تو می نویسم؟
و این خستگی ناپذیر ترین تکرار است
چه قدر دلم برای شنیدن آکاردئون تنگ است
که چشم هایم را ببندم
و زخم دل را بند بزنم!
و به یاد بیاورم چندبار توبه را شکسته ام
و هربار دلیلش تو بودی!
چشم هایم را که باز می کنم
باور می کنم که رفته ای
مثل قاصدک ها تمنای بازگشت ندارم
این بار باور می کنم
که رفته ای
رفته ای
رفته
رفت...
ابدیت در نگاه تو جاویدان
شهامت در پاهای من
دلِ شکسته را ملامت چه می کنی؟
چه کسی باور می کند، من قاصدک بودم؟