مکان!
نگاهم را می گیرم
از هرچه بود و خوب بود
از هرچه بود و از هرچه نبود!
راه خیال را کج می کنم
مبادا برسد آنجا که تویی!
بالا می روم از آبشار
سرریز می شوم از خورشید
به هر محال دل می دهم
مبادا برسم آنجا که تویی!
جایی که تو بودی و قرار بود!
من بودم و بهار بود!
هوای دل
شک می کنم گاهی:
این دلم بود از اینجا رد شد؟!
می شود مثل پرنده
لب یک پنجره ی باز
رویروی شب تنهایی و ماه
می پَرَد سمت تهی! هیچ! سکوت!
می خَزَد تا ملکوت!
آیینه های تمام نما
گمان مبر
بیهوده روشن می شود
تاریکی این شب تار
گمان مبر
بیهوده سبز می شود
درختی خشک و تکیده
گمان مبر
بیهوده سر بر می آورد
جوانه از دل خاک سرد
گمان مبر
بیهوده رنگین می شود آسمان
پس از آن باران سیل آسا
بگذار آیتی باشند
برایت
آیینه های تمام نما باشند
آن زمان که دلسرد می شوی
پی نوشت : در کتاب بسیار بامفهوم شازده کوچولو جمله ی زیبایی چشم را می نوازد:محاکمه کردن خود بسیار مشکل تر از محاکمه کردن دیگریست. اگر بتوانی در باره ی خودت درست قضاوت کنی معلوم می شود حکیم واقعی هستی. امروز در دو موضوع متفاوت یک جمله رو بکار بردم: همیشه باید از خود شروع کرد.
سفری تکرار ناشدنی!
اندکی تأمل کن
همداستان من!
این سفری تکرار ناشدنیست!
پلکهایت را ببند
و وسعت خود را ببین!
نگاه کن:
زمین چگونه التماس می کند
فطرت زلالت را
و آسمان
چگونه به انتظار است
درک عظیمت را
همسفر!
هر سفر را پایانیست
و هر وابستگی را گسستن!
من و تو
همسفر این داستان کهنه ایم
عمیق بنگر
که فرصت انکار نیست!
پلکهایت را ببند
این سفری تکرار ناشدنیست!
بدون شرح:
سقراط فیلسوف را که انقلابی حقیقی در اندیشه ی بشری برانگیخت(و به همین دلیل محکوم شد) همواره مشغول قدم زدن در بازار اصلی شهر می دیدند.
یک روز یکی از شاگردانش پرسید: "استاد از شما آموختیم که یک حکیم زندگی ساده ای دارد. شما حتی یک جفت کفش از خود ندارید." سقراط پاسخ داد: "درست است." شاگرد ادامه داد: "با این حال هر روز شما را در بازار شهر و در حال تحسین کالاها می بینیم. آیا اجازه می دهید پولی جمع کنیم تا بتوانید چیزی بخرید؟" سقراط پاسخ داد: "هر آنچه که می خواهم دارم. اما عاشق این هستم که به بازار بروم تا کشف کنم که بدون انبوه این چیزها همچنان خشنود خواهم ماند."
پائولو کوئلیو-دومین مکتوب
از بی نهایت!
آغاز می شوم
از بی نهایت!
از پرسه های صبح
در انتهای شب!
آغاز می شوم
از اشکهای شور
آرام و سربه زیر
«دنیای کودکی»
آغاز می شوم
از نانوشته ها
از صفحه های سبز
تا سرخی قلم
آغاز می شوم
از کفر آشکار
از بی تفاوتی
تا ناجی زمین!
آغاز می شوم
از واپسین نگاه
تنهایی و سکوت
در نقطه ی عدم!
آغاز می شوم
از دستهای صلح
روی تن زمان
«فرجام خستگی»
آغاز می شوم
از آبی زلال
سرچشمه های ذوق
تا بیکران عشق!
خدایا
یاری ام ده تا راست بگویم و عیب مجویم
حرمت پیران آزموده نگهدارم
و بر هیچ آفریده ای منت نگذارم
از آنچه نکاشته ام دانه ای برخود روا ندارم
دستگیرم شو تا بر بیهوده طمع نبندم
و گرفتار آرزوها نمانم
تا در کردارم آنچنان باشم که قبول درگاه تو گردد
پس مرا امیدی عطا کن تا پیوسته بر در تو آیم
که همیشه باز است
و گرد خانه ای بگردم که صاحب آن بی نیاز است
منبع این متن را نمی دانم ... جایی دیدم و به دلم نشست.به نظرم شبیه سخنان جبران خلیل یا دکتر شریعتی است.
عکس ها: خودم
خود کرده را تدبیر نیست!
ای دل چرا ســـــاکت شدی؟ راهی بجر تقریر نـیــست
این زخم بی مرهم ولی از ضربه ی شمـــــشیر نیست
ای دل که زنجــــــــیرت به پا٬ این افتــــــخار تـــــــازه را
فریاد و غوغا کن که غم٬ در حلـــــقه ی زنجــیر نیست
ساطـــــــــع نشد از دید او درکـــــی و نه فهمـــــی اگر
خود را به دســـــت غم نده دیـوانه را تقـــصیر نیــست!
دســـــتی به خون آغشــــــته و دســتی گرفـــــتار درو
از روز اول لغــــــزشی در کـــار این تـــــقدیر نیســــت
ای دل مــزن دیـــــوار را، وا کـــــن دو چـــــــــشم تار را
خود کـــرده ای این کار را «خود کرده را تدبیر نیست»
پی نوشت۱: طی چند روز و ماه اخیر چند مورد پیش آمده که آرامشی عجیب رو در چهره ی اتفاقات اطرافم دیده ام.
فکر می کنم اولین دفعه که توجه کردم، گوش کردن به صدای قورباغه بود! در یک صبح زیبا با هوایی دلپذیر کنار رودخانه، صدای قوباغه میان سکوت واقعاً شنیدنیست.
وقتی با چشمهای زیبا و معصومش به من نگاه کرد هم حس جدیدی داشتم. بعد از خستگی روز، همینطور که مات مناظر بودم چشمم به طرفش جذب شد انگار. لبخند که زدم با لبخندی شیرین جوابم را داد که خستگی فراموشم شد. کنار مادرش نشسته بود، با آن موهایی که دوگوشی بسته بود.
بین همهمه ها لحظه ای که در فضایی قرار گرفتم که مرا به یاد چایخانه های سنتی اصفهان انداخت حس سبکی پیدا کردم. بوی اسپند و عطر چای و موسیقی سنتی.
چه آرامشی هدیه دادند به من!
پی نوشت۲: بعد از مدتها قاصدکی آمد. آمد کنار من...دقیقا روی دستهایم. بی اختیار گفتم: قاصدک هان؟ چه خبر آوردی؟ از کجا؟ وز که خبر آوردی؟ انتظار خبری نیست مرا......برو آنجا که تو را منتظرند...
سحر
«برای طایر قدس»
به انتظار نشسته است٬ نسیم
-در کوچه های آرام شب-
دیدار سَحَر را
سحر؛ میعادگاهیست
برای ترنّم
برای پرواز
و این به زانو در آمدن
یک فتح بی همتاست!
آنجا که چهره ی شب،
به روشنی سَحَر منوّر گشت،
برگها به سجود می افتند و
فریاد می زنند:
سَحَر؛ چشم روشن ایزدیست
پی نوشت بی ربط:
آدمها گاهی چه اشتباهات کودکانه ای می کنند! و عجیب هم روی اشتباهاتشان پافشاری!!
سکوت شب
شب،
دریایی تر از هر شب،
به چهره ی دریا -سایه وار- می تابد!
چه شرم می کند خدایا!
"زمان" از این هیاهو
که ایستاده ام به خیال و فرو رفته ام، عمیق!
عمیق مثل شب، زمین، دریا، انسان
و من در بهت این خیال
غرقم؛
چنان غرق،
که طوفانی ترین سکوت هم،
هشیارم نخواهد کرد!
*عکس: خودم
قرن هاست...!
قرن هاست برای تو انگار
می گویم٬
قصه ی این دل شیشه ای را
قرن هاست کنار تو هربار
می پویم،
راه دشوار این سادگی را!
قرن هاست به سادگیِ این تقدیر
می خندم
قرن هاست به پای فاصله٬ زنجیر
می بندم!
قرن هاست بی توام،
عجیب٬ بارانی
لحظه لحظه از تو٬ اما
-آشنای دل-
گل می کُنم به امید٬ به لبخند
بهارانه
پُر بهاست وجودت،
برای من؛
چون نگین،
برای انگشتری؛
در خلوتِ زخمی ام
سر می کشم تمام شب را
و به حرمت چشمهایت
-آن دو ماهِ تمام-
همقدم می شوم با بهار
با حضورت،
می بخشی به من،
طراوت صبحدم را
ای آرام ترین
آرامشت جاودان
این آخرین واژه های چکیده از دلم، در سال 86 است. بهاری سبز در انتظار ماست برای سبز دیدن و سبز اندیشیدن و سبز زیستن. بهاری زیبا و سالی درخشان را برایتان از پرودگاری نزدیکتر از جان به تن آرزومندم.